Reïntegratieproblemen in de Regenboogstad Roermond

Het begon zo mooi. De intocht van de nieuwe bisschop door de Swalmerstraat, begeleid door klokkengelui en veel geestelijken - wat bij mijn jongste zoon een spontane ‘Wat veel sinterklazen…krijg ik nu cadeautjes?’ ontlokte - maakte op menig voorbijganger een grote indruk.

En ja, we kregen nadat de bisschop met open armen en veel respect verwelkomd was door een groot deel van de Roermondse bevolking ook gelijk een cadeautje.

Af en toe heb je dat. Dat je een cadeautje openmaakt en je dan denkt: "Ik had eigenlijk liever rode lakschoentjes gehad in plaats van sokken."

De 'sokken' van de bisschop, te lezen in de krant, waren niet alleen teleurstellend, maar ook kwetsend. Hij sloeg gelijk de deur dicht voor het homohuwelijk met een stelligheid van een onbuigbare u-balk. En dat terwijl er afgelopen jaren zoveel handreikingen en dialogen over en weer waren geweest tussen de lhbti-gemeenschap en de Roermondse kerken. Want we zijn een regenboogstad. ‘We sluiten in Roermond niemand uit, ook de bisschop niet’, merkte onze wethouder Smitsmans terecht op in reactie op het krantenartikel.

Nu hoop ik dat de sokken van de bisschop nog ingewisseld kunnen worden. Als ze te lang blijven liggen gaan ze geuren in plaats van kleuren. Maar goed. De man komt ook weet ik waar vandaan en heeft gewoon wat reïntegratieproblemen.

De Roermondenaar is de beroerdste nog niet. Hij hen het hun zij zal hem vast helpen om het Roomse ‘Verdraag en vergeef elkaar’ handen en voeten te geven. Het is gelukkig heel modern om menselijk te zijn in 2024.

En anders kan hij altijd nog zijn oor te luister leggen bij voormalig pastoor Vankan uit de buurtgemeente. Het is me altijd bijgebleven dat hij vond dat de tijd van een godvrezend beeld getransformeerd mocht worden naar een liefhebbende God.

Het is me wat. Ik doe vandaag maar twee verschillende sokken aan. Een witte voor vrede. Een roze voor verdraagzaamheid.

Dit was de kosmos van deze week. Wie weet gaat het de volgende keer over de stropdas van Dirk Franssen. Of die van Vincent Zwijnenberg. Of misschien wel over de bretels van Felix van Ballegooij.

Tot ziens, tot kosmos!

Danny Danker