Iraanse vluchtelinge vertelt meelijwekkend verhaal

Voor veel vluchtelingen en mensen uit het AZC (met een christelijke achtergrond) betekent de kerk, en de kerkgemeenschap een veilige haven, een nieuwe familie en een liefdevolle plek waar ze gezien worden, opgevangen worden en waar mensen zijn die (dit deel van hun leven) met hen meewandelen. De fysieke plek van de kerk is voor hen bijzonder omdat Nederland een land is waar zij in vrijheid hun (christelijk) geloof mogen belijden, een plek: ‘Het huis van God’ waar ze altijd welkom zijn, als geliefde kinderen van God.

''Vanuit de protestantse kerk besteden wij al jarenlang,vele uren met vrijwilligers aandacht aan de mensen in het AZC en vluchtelingen en uitgeprocedeerden. We bekeren hen niet, doen dit niet uit missionair oogpunt, maar wel uit ‘medemenselijkheid’ en gastvrijheid. Zij zijn vreemdeling in ons land en dat betekent dat wij een zorgtaak richting hen hebben. In concreto betekent dat, dat we als kerk extra verwelkomend zijn als zij nieuw ‘binnenkomen’, dat we extra aandacht hebben om hen te betrekken in onze gemeenschap, uitleg geven over kerk zijn, de zondagse diensten, vertalingen geven van de zondagse kerkdienst en preek. Als ze willen, mogen ze ook meewerken in en rond de kerk, bijvoorbeeld door mee te helpen met koffie schenken na de dienst, opruimen, tuinwerk, kinderoppas. Elke dinsdagmiddag is er ‘Open Kerk’, een plek voor ontmoeting, koffie, gesprek en evt meer als ze willen, zoals bijbelstudie, geloofsgesprekken, gebed, taalles etc. Zo zijn er meerdere gemeenteleden betrokken bij hen, als een soort ‘maatjes’, door hen taalles te geven, begeleiding, hulp (met spullen, bij verhuizing of inrichting van hun huis, een lening). Ook zijn er een aantal gemeenteleden die tijdelijk of langdurig vluchtelingen of uitgeprocedeerden opvangen in huis. Bijvoorbeeld een gezin dat jarenlang wachtte totdat ze weer opnieuw in procedure mogen'' verteltds Judith van den Berg-Meelisvan de kerk.

Verder vertelt van den Berg-Meelis:''Als de vluchtelingen verhuizen, helpen we ze ook op hun nieuwe plek aan een warme en betrokken (kerk)gemeenschap. Natuurlijk is het soms ook verdrietig en pijnlijk als ze een afwijzing krijgen van de IND, of als ze verhuizen na enkele jaren AZC, maar velen van hen waarderen ook deze warme- en gastvrije ontvangst in Nederland, als ware het een soort van ‘inburgering’ in ons land''. ''En op hun beurt brachten zij een gepassioneerd geloof en nieuw leven en vernieuwing/ verjonging in onze kerk, wat wij ook als zegen ervaren'' zegt Judith tot slot.

Een Iraanse vrouw die vluchteling is vertelt haar verhaal:

''Ik ben een 63 jarige Iraanse vrouw die in 2014 naar Nederland is gekomen, om bij mijn kinderen te zijn. Vanwege onze activiteiten tegen het Iraanse regime, vooral van mijn man, werd ik gedwongen voor de veiligheid van mij en mijn kinderen mijn land te verlaten.

In 2009 werd mijn dochter gearresteerd, tijdens een demonstratie tegen het regime. Een spannende tijd. Met veel moeite en gigantisch hoge kosten hebben we haar kort vrij kunnen krijgen uit de gevangenis en haar laten vluchten uit Iran''.

''Daarna hebben we onze tweede zoon het land uitgestuurd, want we werden continu gecontroleerd. We hebben die moeilijke fase getolereerd. Wel waren we bezorgd over het lot van onze kinderen in het buitenland, maar we voelden ons tegelijkertijd opgelucht, dat ze uit handen waren van het regime. De arrestaties en controles volgden elkaar die jaren op tot 2013. Mijn man is aan de gevolgen van de martelingen bezweken, zijn arm en ribben waren gebroken en zijn lichaam kon niet meer, hij overleed''.

''Ik was heel eenzaam en had veel pijn en verdriet vanwege zijn overlijden. Mijn oudste zoon werd ook gecontroleerd door de geheime dienst en ik heb hem gesmeekt om geen smoesjes aan de dictatoren te geven, hoewel dit tirannieke regime geen smoes nodig heeft. Ze maken een dik dossier over je en doen wat ze willen. Mijn dochter was heel verdrietig en voelde zich schuldig, om wat er met haar vader gebeurde. Zij heeft mijn visum gestuurd om haar te bezoeken en zo konden we elkaar troosten. In de zomer van 2013 ben ik naar Nederland gekomen. De week nadat ik hier was, heeft mijn oudste broer me laten weten dat de geheime dienst in mijn afwezigheid, naar het huis van mijn zoon is gegaan. Hij was er gelukkig niet. Tegelijkertijd gingen ze naar mijn huis. Ze hebben al onze documenten en papieren in beslag genomen en mijn huis verzegeld. Mijn zoon en zijn vrouw zijn gevlucht. Er werd een rechtbankzitting in mijn afwezigheid geregeld en ik werd als spion veroordeeld omdat ze in mijn huis documenten aantroffen die tegen het regime waren. Het was een moeilijke en stressvolle tijd voor ons''.

''Ik had geen kans om mijn onschuld te bewijzen en ik wist ook niet of ik in Nederland mocht blijven, omdat ik hier als gast naartoe was gekomen. Mijn dochter adviseerde mij om me in Nederland als vluchteling te melden en hulp te vragen van de Nederlandse autoriteiten. In Nederland worden geen mensenrechten geschonden er is respect en er zijn regels. In 2014 heb ik mij als vluchteling aangemeld. Nu na 6 jaar heb ik nog geen verblijfsvergunning. Tijdens mijn procedure zijn mijn zoon en zijn vrouw naar Nederland gekomen en door hun gevaarlijke omstandigheden in Iran mochten ze gelukkig in Nederland blijven. Zoveel trauma en moeilijke periodes hebben effect gehad op mijn lichamelijke- en mentale gezondheid''.

''Na ons vertrek werd ook mijn broer, onder druk van het regime gezet. Hij werd door de geheime dienst gearresteerd en ondervraagd over mijn doen en laten. Ze hebben hem mishandeld en geslagen. Ook hij is na zijn arrestatie overleden aan zijn mishandeling. Deze periode is de donkerste van mijn leven. Het enige wat mij kracht gaf, was de kracht en liefde van God. Ik geloof dat Hij ons niet verlaat en Hij is in onze moeilijke tijden met ons. Gods liefde gaf me kracht om verder tegen de duisternis te vechten. Ik ben een voorstander voor gerechtigheid en blijf vechten voor onze mensen die onderdrukt worden door de Islamitische republiek''.

''In deze laatste jaren heb ik over de ‘Witte opstand’ in Iran gehoord, een opstand tegen het regime in Iran. Een jonge Iraanse wetenschapper, Dr Mohammad Hossein Pour, heeft deze opgericht. Niemand heeft hem gesteund en hij begon zijn opstand tegen het regime alleen. Zijn opstand pleit voor de mensenrechten en tegen alle leugens, en criminele- en terroristische activiteiten van het regime. Ik steun deze jongeman omdat hij een tactvol- en moedige man is die de boodschap van vrijheid, vriendschap en vrede voor Iran en de hele wereld verkondigt. Hij wordt door geen macht gesteund en is spontaan een opstand begonnen, waaraan veel mensen meededen. Iedere dag worden zijn volgers meer. Hij heeft zijn protestbericht naar 204 landen en wereldleiders gestuurd. Van veel landen, ook Nederland, kreeg hij reacties terug. Mijn verzoek aan de wereld is om onze stem te laten horen, om mensen te laten weten wat voor tirannieke regering er in Iran is en dat we hopen om ons land in vrijheid en vriendschap terug te krijgen''.