Politie blog: Crisisdienst

Politie.nl – 16 augustus 2019 – Tim Boon – Ik heb middagdienst als er een hulpeloze jonge vrouw wordt binnengebracht. Mijn collega’s willen haar laten beoordelen door de crisisdienst. Ik loop naar ze toe om een handje te helpen. De vrouw is begin twintig. Het eerste wat mij opvalt, is de blik in haar ogen: die komt op mij over als pure paniek en angst.

Ze stribbelt tegen om mee naar binnen te gaan. Ik help de collega’s om haar in de ophoudkamer te plaatsen. Dit blijkt een grotere uitdaging dan gedacht. Ze is klein, maar beresterk. Mijn collega probeert het gesprek met haar aan te gaan. Rustige toon, vragen herhalen en haar manen te gaan zitten. Na enige inspanning lukt dit. Maar er komt weinig samenhangends uit de jonge vrouw.  Dan wordt de collega die met haar in gesprek is, weggeroepen en neem ik zijn plek over.

Ik zit naast het in elkaar gekropen meisje. Het is duidelijk te ruiken dat ze zich een paar dagen niet heeft gewassen. Ze wil ook graag douchen, geeft ze aan. Ik zeg haar dat die mogelijkheid er niet is in ons bureau. Het duurt even, maar terwijl we zo praten, win ik haar vertrouwen. Steeds wil ze graag mijn hand of mijn arm vasthouden. Er is mij al ingefluisterd dat dit bij haar ziekte hoort. Ik vraag mij af wat er in haar hoofd omgaat.

Intussen gaan mijn collega’s in gesprek met de crisisdienst. We hebben inmiddels al een heel dossier over haar opgebouwd. De arts van de crisisdienst gaat met de jonge vrouw in gesprek. Ze zegt dat ze opgenomen wil worden, dat ze niet naar huis durft en dat ze bang is. Ik durf wel te stellen, doodsbang.
De crisisdienst gaat in overleg om te onderzoeken waar een plek beschikbaar is voor een vrijwillige opname. Er is geen plek voor haar, zo blijkt. Niet in de buurt en ook niet wat verder weg.

Van de arts krijgt ze wat medicatie en de mededeling dat zij thuis moet slapen. Ze raakt in paniek en geeft duidelijk aan dat dat niet kan. Ik voel boosheid opkomen. Boosheid en onrechtvaardigheid. Het kan toch niet zo zijn dat er geen zorg is voor haar? Uiteindelijk brengen mijn collega en ik haar naar huis.

De rust is maar van korte duur, want iedere dag komen er opnieuw meldingen over haar binnen. Ze springt voor auto’s, valt mensen lastig en het geduld van de buurtbewoners raakt op. Om de haverklap nemen wij haar mee naar het bureau. Daar wordt ze beoordeeld door de crisisdienst en dan weer weggestuurd. De geschiedenis herhaalt zich. Ik trek het mij aan en bespreek de situatie met een collega. Het probleem  is, dat de vrouw een dusdanig gecompliceerde persoonlijkheidsstoornis heeft, dat dit bijna niet te behandelen valt.

Het is ondertussen een week of wat verder en ik heb ochtenddienst. De noodhulp is opnieuw naar haar onderweg. Ik weet dat er deze middag over haar een nieuw crisisoverleg is. Hoewel er is gezegd dat beoordelen geen zin heeft, nemen collega’s uit de noodhulp haar weer mee. De paniek van de vorige keer herhaalt zich, ze lijkt verwarder dan ooit en ik heb niet het idee dat ze sindsdien een douche heeft gezien. Wij dringen aan op een beoordeling.

De volgende dag hoor ik in de avonddienst over de afloop: ze is beoordeeld en wordt eindelijk opgenomen.

Enerzijds ben ik blij dat ze nu is opgenomen en ik hoop van harte dat ze de hulp krijgt die ze nodig heeft. Anderzijds ben ik teleurgesteld, omdat er heel lang kennelijk niemand iets kon met deze jonge vrouw. Dat heel lang niemand haar echt heeft geholpen. En dat wij dit in de praktijk zo vaak moeten tegenkomen.. Ik ben dan ook trots op mijn collega’s, die elke keer weer het geduld opbrengen om met deze mensen, mensen met een psychische aandoening, om te gaan.