De Kosmos van Danny Danker: over de humor van het bestaan

Er zijn van die dagen waarop het universum lijkt samen te spannen in een soort choreografie van absurditeit. Je stapt op een lego-blokje. De boterham valt met de pindakaas naar beneden. Je trein vertrekt precies op het moment dat je het perron bereikt. Het soort momenten dat je doet afvragen: Is dit het plan?

Jean-Paul Sartre zou erom lachen, vermoed ik. Niet hardop natuurlijk, want diepe denkers zijn geen types voor een schaterlach. Eerder een kleine grinnik, een knikje. Alsof hij wil zeggen: “Zie je? Dit bedoelde ik.” Want volgens hem is ons bestaan een kosmische grap. En wij, de clou, rennen rond in een poging de grap te begrijpen terwijl de uitkomst steeds even buiten bereik blijft.

Het universum, zo lijkt het, heeft een goed gevoel voor timing. Het laat ons worstelen met alledaagse drama’s: gemorste koffie net voor je sollicitatie , verdwalen in een nieuwe stad of je nieuwe telefoon die als zeep uit je hand glipt. En net als je denkt dat je het algoritme van de absurditeit door hebt, gooit het er iets nieuws in. Iets groots. Een onverwachte liefde. Een afscheid dat je nooit had zien aankomen. Een idee dat je hoofd niet meer verlaat.

We proberen betekenis te vinden in al die gebeurtenissen. We zoeken patronen, redeneren, filosoferen.

Maar misschien, heel misschien, is het helemaal niet de bedoeling dat we de grap ontcijferen. Misschien is de kunst juist om er in mee te gaan. Om niet steeds de mop te analyseren, maar gewoon te lachen.

Sartre had het makkelijk praten, natuurlijk. Hij zat met zijn sigaret en zware gedachten (zoals ikzelf ook vaker) in zijn fauteuil, terwijl de rest van ons weer eens tijdens de spits in Koningsbosch in de file staat of zich afvraagt waarom de buurman zijn bladblazer op zondagochtend moet gebruiken.

Toch heeft hij een punt. Het leven is misschien wel een gigantische improvisatie. En wij zijn niet alleen het publiek, maar ook de spelers.

Dus wat doen we? We maken er iets van. We lachen, we huilen, we struikelen en staan weer op. We sturen berichten die nooit beantwoord worden, nemen risico’s die soms niet uitpakken en blijven toch doorgaan. Want diep van binnen weten we: het universum mag dan onvoorspelbaar zijn, maar het is ook prachtig. Een groot, vreemd, onverklaarbaar spektakel waarin we allemaal onze eigen kleine rol spelen.

En als de grap op een dag eindelijk duidelijk wordt? Dan hoop ik dat we allemaal samen lachen. Niet uit spot, maar van harte uit verwondering. Om hoe absurd en schitterend het leven kan zijn.

Tot dan blijven we zoeken, struikelen en lachen. Want als wij de clou zijn, laten we dan zorgen dat het een goede grap is.

Dit was de kosmos van deze week. Hoop dat u ook zult grinniken bij de onontkoombare toevalligheden die u deze week tegen zult komen.

Tot weer, tot kosmos.

D.D.