Roermond knalt nog even door

De kruitdampen zijn amper opgetrokken of de volgende vuurwerkdiscussie barst alweer los. Landelijk is de kogel nog niet door de kerk: een meerderheid in de Tweede Kamer wil een algeheel verbod op siervuurwerk, maar het kabinet remt af.

Staatssecretaris Jansen noemt het plan tijdrovend en ziet haken en ogen genoeg om het verbod voorlopig in het vet te laten staan. In Roermond betekent dat simpelweg: dit jaar mag er nog geknald worden.

En dat is maar goed ook, zeggen velen hier in de stad. Oud en Nieuw zonder vuurwerk? “Dat is als Vastelaovendj zonder vastelaovesleedjes,” aldus een bewoner uit Maasniel. In talloze straten is het siervuurwerkmoment om middernacht een gedeeld ritueel: kinderen met grote ogen, buren met een glas champagne in de hand. Samen, zonder gedoe.

Tegelijkertijd hoor je steeds vaker een ander geluid. Hulpverleners die klappen krijgen van illegaal vuurwerk. Ouderen die angstig binnenblijven. Dieren die dagen van slag zijn. “De overlast is echt te groot geworden,” zegt een wijkagent. “En het is ieder jaar erger.”

In Roermond gaat de discussie dus niet alleen over knallen of niet. Het gaat ook over hoe we samenleven. Of tradities zwaarder wegen dan veiligheid. En of er iets in de plaats komt voor dat gevoel van samen vieren.

De ChristenUnie wil verenigingen een uitzondering geven, maar wie organiseert dat? En wie zorgt dan voor de vergunningen, toezicht en veiligheid?

Vooralsnog is het simpel: Roermond knalt nog even door. Maar het is te makkelijk om vuurwerk af te doen als ‘typisch Nederlands verzet tegen betutteling’ of als een ‘recht op plezier’. Als een stad die vrijheid en verbinding hoog in het vaandel heeft, zouden we nu al moeten nadenken over een alternatief dat zowel vonken geeft als verbindt - zonder schade. Want of het nu over een jaar of twee is: de stilte komt eraan. De vraag is niet óf we ons aanpassen, maar hóe.