De Kosmos van Danny Danker: Waarom Willem uit Roermond nu geen pak van George Harrison draagt.

Ik denk even terug aan de tijd dat het mooie klooster in Vlodrop plaats moest maken voor een andersoortig spiritueel zonneresort van de Maharishi Foundation.

Er stond een mooi groot bord bij de ingang. Aan weerszijden twee gigantische olifanten, met glimmende stenen ingelegd.

Alsof je bij de Efteling zelf aangekomen was. Op het bord stond: ‘Hier werkt Manu aan uw welzijn.’

Achter het bord prijkten de ingestorte torens van het oude klooster toch nog uit, al zag het er uit alsof het zojuist getroffen was

door een Heinkel he 111. Toch ook een komisch contrast, dat beloftevolle bord en de gesloopte torens.

Hoe het ene geloof voor het andere moet wijken. We geven de tijdsgeest maar de schuld- of de mens, die zo goed is in afbraak.

Niet de Maharishi, want die leeft niet meer.

Ik raakte hierover in gesprek met een gitarist en producer uit Roermond en we noemen hem gewoonlijk Frank K. in dit verhaal maar gewoon Willem D.

Willem, nu succesvol muzikant en producer, was in zijn jongere jaren ook eens postpakketbezorger. En hij deed het werk met veel plezier- tot hij op een ogenschijnlijk gewone dag een pakje af had moeten geven

aan de nog springlevende Maharishi. Het pakje was afkomstig van George Harrison zelf. Hij geloofde zijn ogen niet. Maar het stond er echt. Hij had een pakket in handen, een pakket van De George Harrison van de Beatles. Hij had snotverdomme goud in handen.

Hij, in dit verhaal Willem dus (en niet zoals in het echt Frank), vertelde dat zijn

fantasie accuut op hol sloeg en zijn hart nog tien malen sneller. Gezien de omtrek van het pakje, kon het niet anders dan een outfit

bevatten van de meest spirituele Beatle... Zou het rood zijn? Zou het glitters bevatten? Op welk concert gedragen?

En wat moest die Maharishi, iemand met dagelijks alleen maar een gewaad aan nu met een pak van George Harrison? Bovendien zou het pak hem, Willem,

de postbezorgende gitarist, vast veel beter staan. Maar hoe zou hij nu probleemloos dit pak kunnen behouden?

Met het pak in de handen, zittend aan de bosrand, poogde hij de perfecte smoes te bedenken.

Hij zou kunnen zeggen dat hij de bus echt maar even open had laten staan , omdat hij door liefde overmand, met zijn vrouw die hem toevallig net op deze dag vergezelde op zijn route , deze liefde ook direct wilde bedrijven

in een mooi weiland - en toen even de bus onbemand had gelaten en niet wist wie in de tussentijd dat pak meegenomen had - maar nee- dat verhaal zou te ongeloofwaardig zijn.

Al was het maar omdat er op de route alleen mais- en suikerbietvelden te vinden waren. Het moest anders.

Intussen woog het pak zwaarder en zwaarder in zijn handen en het geweten zong een krachtig 'Let it be' in zijn hoofd.

Hij kon het lied van zijn geweten - of was het een directe transcendente meditatie van George zelf - wie het weet mag het zeggen…hij kon het luide ‘Let it be’ niet overstemmen. Niet met zijn wildste fantasien, zelfs niet met het grote verlangen alleen genoegen te nemen met een glimp van de inhoud en legde het pakket van George Harrison plichtsgetrouw weer in de bus.

Dit pakje heeft hij een kwartier later gewoon afgegeven, maar zou hem dertig jaar later nog bezighouden- want zo gaat dat met dingen die je niet hebt gedaan.

En zo kunnen gebouwen dus gesloopt, maar herinneringen nimmer verloren gaan. En ik weet zeker dat Willem deze opgetekende weemoed toch weer heel mooi verwerken zal in een verheven gitaarsolo, te beluisteren op zijn nieuwste CD. De geest van George H. zal dan met een glimlach op zijn gelaat luisteren.

Dit was de kosmos van deze week. Denkt u deze week vooral aan de het feit dat u wel eens wat zou kunnen mislopen als u iets niet zou doen - en dat ook weer niet uitmaakt omdat dan toch ook wel weer voor altijd als een niet gebeurd verhaal opgetekend kan in uw herinnering en in de Kosmos. Tot weer, tot kosmos.

D.D.