De tempel der duizend spiegels, een kerstgedachte over vrede
In een wereld die steeds lijkt te versnellen, waar meningen botsen en verschillen soms groter lijken dan overeenkomsten, biedt de Tempel der Duizend Spiegels een eenvoudige maar diepe les. Deze oude vertelling herinnert ons eraan dat vrede begint bij wat wij in de wereld zenden.
De eerste hond vond in de spiegels vreugde, omdat hij zelf vreugde bracht. Zijn open hart, nieuwsgierigheid en vertrouwen maakten van de tempel een plek van harmonie. De tweede hond ontmoette angst en agressie, niet door de spiegels, maar door zijn eigen projecties.
De spiegels zijn slechts dat - neutraal, reflecterend. Wat je brengt, krijg je terug.
Met Kerstmis wordt vaak gesproken over vrede op aarde. Maar hoe vaak realiseren we ons dat deze vrede begint met de vrede die wij zelf uitstralen? Elk gebaar van liefde, elk woord van begrip en elke keuze voor verzoening is als een glimlach in de spiegel; het kaatst terug en groeit.
De Tempel der Duizend Spiegels nodigt ons uit om stil te staan bij hoe we de wereld benaderen. Wat als we elkaar met meer vertrouwen, vreugde en geduld tegemoet zouden treden? Wat als we, zelfs in het aangezicht van angst, zouden kiezen voor zachtheid en moed?
Deze feestdagen zijn een uitnodiging. Niet om de wereld perfect te maken, maar om bewust te kiezen wat wij bijdragen aan de spiegel van onze samenleving. In iedere ontmoeting, hoe klein ook, schuilt de kans om vrede te planten.
Laat de tempel ons leren dat de wereld altijd een spiegel is van onszelf. En wie weet, misschien beginnen we zo aan een jaar waarin vrede niet langer een ideaal is, maar een gedeelde werkelijkheid.
Fijne feestdagen!
-----
Een hond ergens in het verre oosten hoorde ooit van de Tempel der Duizend Spiegels. Hij kende de betekenis van spiegels niet, maar zijn verlangen om de tempel te vinden was ontembaar. Na weken van ontberingen bereikte hij eindelijk zijn bestemming.
Hij beklom de trappen van de tempel met een hart bonzend van opwinding. Bij het betreden van de poort staarde hij in duizend spiegelende ogen die hem begroetten. Een golf van vreugde overspoelde hem en zijn staart zwiepte opgewonden heen en weer. In reactie begonnen duizend andere honden in de spiegels mee te bewegen, als een harmonieus koor van vriendschap.
Dag na dag keerde de hond terug naar de tempel, gesterkt door de warme ontvangst van zijn spiegelbeeldige metgezellen. Maar op een fatale middag, waagde een andere hond zich in de heilige ruimte.
Bij het zien van zijn reflectie werden zijn ogen vervuld van angst, zijn lippen trokken terug en een diepe grom ontsnapte uit zijn keel. In antwoord gromden duizend spiegelbeelden net zo dreigend terug, hun tanden ontbloot in een angstaanjagende symfonie.
Met de staart tussen zijn benen vluchtte de hond de heilige spiegelhal uit. Nooit meer zou hij de tempel betreden door de donkere schaduwen van wantrouwen en angst.
