Boudewijn Slaaf, geboren in Apeldoorn op 17 augustus 1949, verhuist met vader, moeder en zus naar Den Haag en uiteindelijk omdat pa een baan in het zuiden kreeg aangeboden, in Roermond, op Heide terecht gekomen.
In zijn werkbaar leven had hij bij diverse garages gewerkt als verkoper, bij o.a. Citroën had zijn passie voor auto’s her ontdekt werd. Later ging hij werken voor Autobar, koffieautomaten verkopen was hem als op het lijf geschreven. Babbelen en binnenhalen,
“geef gelijk het 2e antwoord, dan zijn we snel klaar”
Na het heengaan van zijn moeder was hij helemaal alleen, niemand meer op deze aarde die naar hem om keek totdat zijn interesse gewekt werd voor zijn buurt. Heide en Kitskensberg-Heide dat was zijn stokpaardje, wat was hij boos dat Heide niet meer genoemd mocht worden, nog geen 2 maanden geleden,
“zijn ze helemaal besoudemietert?” riep hij.
Jos Smits haalde hem binnen bij de bewonersgroep en van het één kwam het ander. Hij kwam nieuwe mensen tegen en dat werden vrienden. Door ook het interesse voor de politiek kwam hij nog meer mensen tegen waarbij ook hier hechte vriendschappen ontstonden. Vele uren heeft hij samen doorgebracht met Hans Lucas in de kringloopwinkel in Maasniel. Als je iets zag wat je wilde hebben, betaalde hij netjes en zei dan tevens,
“ach je komt het maar terug halen als ik er niet meer ben, kan je het nog eens verkopen”……….
Thuis vond hij voor alles een plekje vele verzamelingen en spullen die hij meenam kwamen op een prominente plaats. Netjes was hij niet, was niet zo belangrijk!
“mijn auto poets ik 3x per dag, maar binnen is dat niet nodig”
had hij de buurvrouw vertelt.
“Als mij een gedachte overvalt dat ik moet poetsen, ga ik even zitten en wacht tot het over is. Die er zich aan stoort mag beginnen met opruimen mij stoort het niet.”
Hij was, wie hij was!
In 2015 werd hij samen met zijn medebestuurders onderscheiden met ’t Zandjmenke” dat werd met trots gedragen op zijn revers samen met de speldjes van de politieke partij(en).
Zijn streven was om op of rond zijn 65e verjaardag een nieuwe Mercedes te kunnen rijden. Dat werd een stuk eerder. Na 2 jaar was hij hem zat, want er kwam een nieuwe uit en ook een nieuwe kleur. Die moest het worden. Na 3 dagen had hij al spijt van de gekozen kleur. hij moest hem wel 3x per dag poetsen want hij moest er goed uit zien. Vorig jaar hoorde hij dat er wederom een nieuwe op de markt kwam, die moest hij hebben, maar wel een zilveren want daar zag je niet veel op.
“het zal wel mijn laatste zijn”, zei hij.
De teleurstelling was groot dat hij de auto niet in Nederland kon kopen. Een andere koper diende zich aan en Mercedes besloot dat ze hem in Nederland wel konden leveren, maar wel beperkt. Voor hem moest er een open grill in, een echte ster op de motorkap en natuurlijk een asbak! 24 januari is hij aan hem geleverd, hij mocht er maar 14 dagen van genieten, maar wat was hij trots achter het stuur!
Jammer dat er na zijn dood al 2x geprobeerd is in zijn huis te komen, de Mercedes staat veilig op een andere plaats dus voor het dievengilde: er is echt niets meer te halen!
Hans Lucas
